Lang geleden toen ik op mijn zolderkamer wegdroomde in boeken over bergsport, las ik over grote bergbeklimmers en skiërs. Natuurlijk was ik bovenmatig geïnteresseerd in Nederlanders die voor een bergleven kozen. Af en toe kwam ik de naam Thierry Schmitter tegen. Hij deed wat ik ook wilde, ruige bergen beklimmen en moeilijke wanden afskiën. Ik droomde dat ik ook dat soort avonturen zou kunnen beleven. Een leven voor de bergen. Maar daar was opeens dat trieste bericht in een klimtijdschrift in 1998. Thierry had een zwaar bergsport-ongeluk gehad en een dwarslaesie vanaf de twaalfde thoracale wervel opgelopen. Ik kende Thierry niet persoonlijk maar ik werd er stil van.

Twee maal brons op paralympische spelen

Na zijn ongeluk begon Thierry een zeer succesvolle sportcarrière als zeiler. Het Nederlandse wereldje van bergsporters is klein en natuurlijk hield ik de jaren erna zijn voortgang in het paralympische wedstrijdzeilen vanaf de zijlijn een beetje bij. Twee maal een bronzen medaille bij de Paralympische Zomerspelen! Geweldige prestaties. Later zag ik jaloersmakende foto’s van hem langskomen vanuit zijn sitkite in de zee. En de laatste jaren zag ik af en toe een foto langskomen van hem op z’n zitski.

Montgenèvre

Via via zochten wij een paar keer contact. Thierry zit vaak in Montgenèvre en daar woon ik vlak naast. Van samen skiën kwam, door verplichtingen aan beide kanten en matige sneeuwcondities de afgelopen jaren, niets. Tot afgelopen woensdag. Samen met mijn goede maatje Martijn Schell ging ik naar Montgenèvre en Thierry, die zeer goed bevriend is met Martijn, zou met ons mee-skiën. Toen Martijn, nu berggids, zijn eerste opleidingen deed om toerski-instructeur te worden toen was Thierry zijn opleider, dit was natuurlijk voor het vervelende ongeluk.

Wat een freerider

Na de eerste afdaling afgelopen woensdag was het duidelijk! Wat knalde Thierry hard naar beneden. Een freerider. Ik stond, ik moet het eerlijk zeggen, met open mond te kijken. Met grote bochten knalde hij naar beneden. In elke bocht spoot de poeder in z’n gezicht. Het was duidelijk dat Thierry ondanks zijn zitski als volwaardige skiër met ons meeknalde. In een groepje van vier gelijkwaardige skiërs kraste we de ene na de andere helling af. Al skiend onder de liften door zag ik de bewonderende blikken vanuit de lift naar beneden. Compleet logisch!

Iets te makkelijke face-shots

Omdat Thierry laag op de sneeuw zit scoort hij natuurlijk makkelijker face-shots. Zo erg zelfs dat deze week met alle poeder zijn bril continu vol zat met sneeuw. Dus heeft hij zelf een soort scherm gemaakt om te zorgen dat de sneeuw iets minder in z’n gezicht stuift.

Opletten

Natuurlijk zijn er wel een paar zaken waar je op moet letten als een zitskiër met je groepje meegaat. Als Thierry in de diepe poeder valt heeft hij hulp nodig om weer rechtop te komen. Zeker als het koppie onder is, moeten we er snel bij zijn. Dus er moet altijd iemand achter hem skiën maar dat is geen straf. We konden gewoon voluit achter hem aan knallen. Ook is hij natuurlijk geen volwaardige zoeker of graver in het geval van een lawine. Hij heeft een lawine-pieps om, om gevonden te worden. Het groepje moet dus groter zijn dan twee om dit gemis van een zoeker op te vangen. Ook is het van belang om off-piste lijnen te vinden waar geen hike terug is naar het dorp. Dan is het duwen of trekken voor ons om Thierry weer in de afdaling te krijgen.

Man van de natuur

Martijn vertelde me dat Thierry een echte man van de natuur was, maar belangrijker nog steeds is. Hij was het grootste talent in de berg- en extreme skisport van Nederland en zelfs daarbuiten stond hij z’n mannetje. Het is echt meer dan geweldig om met eigen ogen te zien dat dat gewoon moet kloppen. Want Thierry geniet duidelijk van de natuur, van het sporten, van het freeriden. Zijn handicap houdt hem niet tegen. Absoluut geweldig. Net als toen, ondertussen meer dan 20 jaar geleden in mijn zolderkamertje, kijk ik met enorm veel respect naar hem!

Thierry z’n website